کتاب آبنبات پسته ای اثر مهرداد صدقی

کتاب آب نبات پسته ای اثر مهرداد صدقی:

آبنبات پسته‌ای مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه و به هم‌پیوسته به قلم مهرداد صدقی است. این اثر ادامه کتاب آب نبات هل دار است.

ماجراهای هر دو کتاب از نگاه پسربچه‌ای بازیگوش به نام محسن روایت می‌شود. داستان‌های کتاب آبنبات پسته‌ای در ابتدای دهه ۷۰ رخ می‌دهد و بسیار خاطره‌انگیز هستند.

خلاصه کتاب آبنبات پسته‌ای:

محسن قهرمان داستان آبنبات پسته‌ای نوجوانی بازیگوش، سر زبان‌دار و اهل بجنورد است. خواهر محسن ملیحه نام دارد و خواستگارهای مختلفی دارد که محسن ماجراهای جالبی را با آن‌ها پشت سر می‌گذارد. مهرداد صدقی در کتاب آبنبات پسته‌ای رویدادهای مهم تاریخی بین سال‌های 70 و 72 را روایت می‌کند. این اتفاقات که در کوچه «سیدی» شهر بجنورد رخ می‌دهند، تاثیر بسزایی بر زندگی محسن، خانواده وی و همسایگانش می‌گذارند.

خواندن کتاب آبنبات پسته‌ای را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم:

آب‌نبات پسته‌ای یک رمان برای نوجوانان است که به خوبی مخاطب را درگیر داستان‌هایش می‌کند. این کتاب نمونه بی‌نظیری از طنز شیرین است که شما را با خود همراه می‌کند و لبخند بر لبانتان می‌نشاند.

کمی درباره مهرداد صدقی نویسنده کتاب مهرداد صدقی:

مهرداد صدقی طنز نویس بجنوردی متولد سال ۱۳۵۶ است. مهرداد در سال ۷۵ در رشته صنایع چوب و کاغذ دانشگاه گرگان پذیرفته شد و در همین دانشگاه مقاطع ارشد و دکترا خود را پشت سر گذاشت. صدقی طنزنویسی را در دوران تحصیل آغاز کرد. اولین اثر منتشر شده از این نویسنده جوان به اولین جشنواره طنز دانشجویان در سال ۷۹ باز می‌گردد. اولین کتاب صدقی با عنوان نقطه ته خط منتشر شد اما اغلب او را با کتاب آبنبات هل‌دار می‌شناسند. از دیگر آثار این نویسنده می‌توان به مغز نوشته‌های یک جنین، مغز نوشته‌های یک نوزاد، رقص با گربه‌ها، تعلیمات غیر اجتماعی، آبنبات پسته‌ای و میرزا روبات، اشاره کرد.

جملاتی از کتاب آبنبات پسته‌ای:

مامان با تعجب به من نگاه کرد. منتظر بود گوشی را از من بگیرد؛ اما خانمی که پشت خط بود، چنان مرا به حرف گرفته بود که نمی‌گذاشت گوشی را به کسی بدهم. فکر می‌کرد هنوز بچه‌ام و نمی‌فهمم که می‌خواهد از زیر زبانم راجع به خانواده‌مان حرف بکشد: بله... هنوز گوشی دستمه...! نه ماشین‌پاشین نداریم.... نه، متراژِ خانه‌مانِ که نِمِدانم؛ ولی خیلی بزرگه.... گفتم که اسمم محسنه...! بله...؟ نه، سوم راهنمایی‌ام.... هنوز که برام زوده، ایشالا سی‌سالگی؛ شایدم هیچ‌وقت...! بله مدانم شوخی کردین؛ منم شوخی کردم.... اتفاقاً منم شوخی کردم که شوخی کردم...! چشم، خیلی ببخشین. الان صداش مکنم.

گوشی را نگه داشتم و برای اینکه خانم پشت خط نفهمد مامان از صبح کنارم بوده است، الکی با صدای بلندی داد زدم: «مامان بیا تلفن!» اما مامان فوراً گوشی را از دستم گرفت و شروع کرد به حرف‌زدن. فکر می‌کردم آن خانم محترم که سرِ زمان دامادشدن با من شوخی کرده بود، از آشناهایی است که من او را نشناخته‌ام؛ اما او مرا می‌شناسد و قصد دارد سربه‌سرم بگذارد، ولی او ظاهراً برای خود مامان هم غریبه بود.

وقتی یاد شوخی‌های ردوبدل‌شده افتادم، کمی نگران شدم. با خودم گفتم نکند من هم مزاحم تلفنی پیدا کرده‌ام و خودم خبر ندارم! نکند برایم خواستگار پیدا شده!

یادم آمد دو‌سه روز قبل توی صف نانوایی، برای یک پیرزن که نمی‌توانست توی صف بایستد، دو تا نان گرفتم و او هم گفت: «اوغِل‌جان، تو چی خوب پسری هستی!» همان جا هم احساس کردم طور خاصی به من نگاه می‌کند. نکند با همان نگاه، یک دل نه صد دل، برای نوه‌اش عاشق من شده و مرا برای او زیر نظر گرفته است؟ نکند شماره‌تلفنم را از طریق نانوایی گیر آورده است؟