کتاب آیین دوست یابی (چگونه روی دیگران اثر بگذاریم) اثر دیل کارنگی ترجمه محمد محمدی

کتاب آیین دوست یابی (چگونه روی دیگران اثر بگذاریم) اثر دیل کارنگی:

پیدا کردن یک دوست خوب برای همه‌ یک نیاز اساسی است. همه‌ می‌خواهند تاثیرگذاریشان را در زندگی دوستانشان احساس کنند. مهم‌تر از همه‌ی این موضوعات، حق مسلم همه‌ی انسان‌هاست که دوست بدارند و دوست داشته شوند. دیل کارنگی نویسنده‌ی کتاب آیین دوست‌یابی یکی از اولین نویسندگانی بود که درباره‌ی این موضوع تحقیق کرد و کتابی قابل فهم برای همه نوشت. کتابی که هنوز هم بعد از حدود یک قرن از نوشته شدن همچنان در فهرست پرفروش‌ترین و پرطرفدارترین کتاب‌های روانشناسی و خودشناسی قرار دارد.

درباره‌ی کتاب آیین دوست‌یابی:

کتاب آیین دوست‌یابی، (How to Win Friends and Influence People) نوشته‌ی دیل کارنگی است؛ این کتاب تا امروز بیشتر از پانزده میلیون نسخه فروش داشته است و در سال‌های اخیر نسخه صوتی این کتاب هم مخاطبان زیادی پیدا کرده است. عنوان فرعی این کتاب «چگونگی دوست شدن و تاثیرگذاری روی اطرافیان » است. این کتاب در رتبه‌ی نوزدهم از صد کتاب تاثیرگذار قرن مجله‌ی تایمز در سال 2011 قرار دارد.

دیل کارنگی، پیش از نوشتن این کتاب، متوجه شد افرادی که در کسب و کار خودشان موفق هستند، لزوما علم بالایی درباره‌ی آن موضوع ندارند، بلکه روابط عمومی بالای آن‌هاست که سبب موفقیت در کارهایشان می‌شود. این موضوع اولین جرقه‌ی نوشتن کتاب آیین دوست‌یابی  بود. کارنگی سال‌های زیادی را صرف خواندن کتاب‌ها و بیوگرافی‌های افراد مشهور کرده بود؛ روی روابط انسانی و رفتار‌های آن‌ها دقیق شد و به این ترتیب بود که در سال 1936، کتاب آیین دوست‌یابی را نوشت.

خلاصه‌ کتاب آیین دوست‌یابی:

کتاب آیین دوست‌یابی، لحن روان و قابل‌فهمی دارد. این لحن ساده، خواندن کتاب را جذاب و لذت بخش می‌کند.

دیل کارنگی کتاب را بدون هیچ مقدمه‌ای آغاز می‌کند. او در ابتدا داستان‌ها و روایت‌های کوتاه از افراد مشهور مثل آل‌کاپون و توگن کرولی2، خلافکاران مشهور آمریکایی، می‌آورد و از این روایت‌ها نتیجه می‌گیرد که انسان ها هرگز نباید خودشان را مقصر بدانند؛ درنتیجه هرگز اجازه ندارند از کسی انتقاد کنند. دیل کارنگی درباره‌ی انتقاد می‌گوید: « انتقاد عمل خطرناکی است، چون غرورِ با ارزش فرد انتقاد شونده را جریحه‌دار می‌کند و در نتیجه دل‌خوری پدید می‌آورد.»

دیل‌ کارنگی که بیشتر از ده سال، زندگی ابراهام لینکن، رئیس جمهور آمریکا، را برای کتاب دیگرش به نام «لینکن ناشناخته» مطالعه کرده بود. در آغاز کتابش داستانی از زندگی لینکن تعریف می‌کند. این داستان به خواننده نشان می‌دهد که انسان‌های بزرگ هم در مواقع عصبانیت تصمیم نمی‌گیرند، و اجازه می‌دهند حداقل بیست و چهارساعت از آن اتفاق بگذرد تا خشم‌شان فروکش کند. اگرچه این کار، در برخی موارد بسیار سخت است، اما افراد بزرگ باید به این توانایی دست یابند. توماس کارلایل می‌گوید:« عظمت مردان بزرگ از طرز رفتارشان با افراد زیردست معلوم می‌شود.»

مروری بر فصل‌های کتاب آیین دوست‌یابی:

کارنگی‌، کتابش را به شش بخش اصلی تقسیم می‌کند. اولین بخش این کتاب «اصول اساسی رفتار با مردم» نام دارد؛ این بخش از سه فصل اصلی تشکیل شده است که دیل کارنگی در هرکدام توضیحاتی جامع درباره‌ی رفتارهای متقابل انسان‌ها می‌دهد.

بخش دوم کتاب آیین دوست‌یابی، شش راه برای کسب محبوبیت نام دارد. این بخش که شش فصل دارد، روش‌های جلب محبت دیگران را بیان می‌کند. این فصل از نظرخوانندگان بهترین فصل کتاب است، راهکارهای بسیار جالب و کارآمد دارد که شما می‌توانید در زندگی روزمره خود از آن‌ها استفاده کنید.

دیل کارنگی در آخرین فصل این بخش نکته‌ای را یادآوری می‌کند که شاید این‌ روزها فراموش شده باشند. او می‌گوید:« صمیمانه و صادقانه کاری کنید که دیگری احساس مهم بودن کند.» کارنگی برای اثبات این نظریه، روایتی از دیزرائیلی3 ،یکی از نخست وزیران پیشین انگلستان، تعریف می‌کند که امپراطور در آخر روایت تنها یک جمله می‌گوید: «باهرکس درباره‌ی خودش حرف بزنید؛ ساعت‌ها به حرف‌های شما گوش می‌دهد.»

بخش سوم «دوازده شیوه برای آن که دیگران را باخود همراه سازید.» نام دارد، و در دوازده فصل روایت می‌شود. دیل کارنگی تأثیر رقابت مثبت را در این بخش بیان می‌کند. داستانی از کارخانه‎ی ذوب آهن بیان می‌کند که رقابت مثبت بین کارمندان شیفت صبح و شب باعث شد که این کارخانه از ورشکستگی نجات پیدا کند.

بخش چهارم این کتاب، در نه فصل، «نه روش برای همراه ساختن دیگران با خود بدون آن‌که رنجیده خاطر یا خشمگین شوند» را شرح می‌دهد. کارنگی مخالف شدید انتقاد است، اما در فصل اول این بخش از کتاب می‌گوید:« اگر ضرورت دارد که از کسی انتقاد کنید این‌طور شروع کنید؛ ابتدا از او تعریف و تمجید کنید و سپس از او انتقاد کنید. این روش باعث می‌شود که انتقاد برای انتقاد شونده آنقدر تلخ و دردناک نباشد.»

بخش پنجم این کتاب، «چند نامه‌ی معجزه آمیز» است که در آن دیل کارنگی، نامه‌هایی را در آن‌ گذاشته است تا خوانندگانش بتوانند تغییرات ایجاد شده در روابط را حس کنند.

بخش ششم و آخر این کتاب «هفت توصیه‌ی مهم برای نیک‌بختی اعضای خانواده» نام دارد. این بخش که هفت فصل دارد، ابتدا مشکلات زندگی زناشویی را بررسی می‌کند و سپس راهکار‌ها را ارائه می‌دهد.

درباره دیل کارنگی نویسنده‌ «آیین دوست‌یابی»:

دیل کارنگی  (Dale Carnegie)متولد نوامبر 1888 در مری‌ویل، میزوری است. متولد شدن در شهری کوچک و خانواده‌ای فقیر، باعث شده است او از کودکی به روابط انسانی دقت کند. به همین دلیل است که بیشتر کتاب‌های او درباره‌ی روابط انسانی است. او نوشتن را از سال 1915 و با کتاب «آیین سخنرانی» شروع کرد.

دیل کارنگی از اولین نویسندگانی بود که درباره‌ی خودشناسی و بهبود زندگی فردی، تحقیق کرد و کتاب نوشت. کارنگی درباره‌ی کتاب  آیین دوست یابی می‌گوید:« زمانی به فکر نوشتن این کتاب افتادم که فهمیدم مردم بیشتر از هرچیز دیگری می‌خواهند روی یکدیگر تاثیر بگذارند.» چون تا آن زمان کتابی درباره‌ی موضوع دوستینوشته نشده بود، کارنگی  تصمیم گرفت خودش اولین کتاب را درباره تأثیرگذاری بر دیگران و چگونگی نفوذ در دیگران بنویسد.

دیل کارنگی می‌گوید :« شما تنها به یک روش می‌توانید رفتار دیگران را تغییر دهید، آن هم این است که دیدگاه خودتان را نسبت به آن‌ها تغییر دهید.» او معتقد است: «شک و ترس‌ ما، و نبودن یک منبع مناسب برای یادگیری، ما را محدود می‌کنند.» به همین دلیل او نخستین محفل آموزشی‌اش را تشکیل داد. او در این محفل درباره‌ی موضوعاتی چون ترس از سخنرانی، ترس از ارتباط و... صحبت کرد. او در سال 1954، شرکت «دیل کارنگی و شرکا» را تاسیس کرد؛ موسسه‌ای که تاکنون هزاران کلاس و دوره درباره‌ی خودشناسی و راهبری برگزار کرده است. موسسه‌ی دیل کارنگی بیشتر از 2700 دانشجو دارد که آموزه‌‌های این موسسه را در بیشتر از 85 کشور آموزش می‌دهند.

در جملاتی از کتاب آیین دوست‌یابی می‌خوانیم:

آرزوی مهم بودن و مورد احترام دیگران قرار داشتن یکی از تفاوت‌های مهم انسان با حیوانات است. البته احساس برتر بودن نیز در حیوانات وجود دارد ولی ماهیت آن با آن چه در انسان است تفائت دارد. برای این‌که بهتر متوجه قضیه شوید خاطره‌ای را برایتان تعریف کنم. وقتی یک پسربچه روستایی در ایالت میسوری بودم،پدرم به کار پرورش بز و گاو مشغول بود. ما گاه‌های پیشانی سفید خود را در نمایشگاه‌های روستایی دام در سراسر غرب به نمایش می‌گذاشتیم و چند بار هم جایزه‌ی اول را تصاحب کردیم. پدرم مدال‌های آبی رنگ را روی پارچه‌ی اطلس سفیدی چسپانده بود و هربار که دوستان به خانه‌ی ما می‌آمدند، این پارچه را بیرون می‌آورد و یک سرش را خودش می‌گرفت و سر دیگرش را به دست من می‌داد و مدال‌ها آبی را به مهمانان نشان می‌دادیم.

درآن دوران گاو‌ها اهمیتی به جایزه‌ای که به دست آورده بودند نمی‌دادند ولی پدرم خیلی به آن‌ها اهمیت می‌داد چون بدون شک اگر این عطش سیری ناپذیر برای مهم بودن و مورد تحسین دیگران قرار گرفتن در میان انسان‌ها وجود نداشت، تمدنی با این افتخارات چشمگیر بوجود نمی‌آمد. بدون این حس، ما نیز مانند سایر موجودات بودیم.  

همین عطش مهم بودن و مورد ستایش قرار گرفتن بود که باعث شد یک پادوی بی‌سواد و فقیر خواروبار فروشی به مطالعه‌ی برخی کتب حقوقی که در ته یک بشکه‌ی کهنه پیدا کرده و به مبلغ 50 سنت خریداری کرده بود بپردازد. شاید شما هم نام این پادوی خواروبارفروشی را شنیده باشید. بله اسمش آبراهام لینکلن است.