کتاب استعداد نافرمانی و شکستن قوانین کار و زندگی اثر فرانسسکا جینو

کتاب استعداد نافرمانی و شکستن قوانین کار و زندگی اثر فرانسسکا جینو:

کتاب استعداد نافرمانی و شکستن قوانین کار و زندگی نوشته فرانسسکا جینو، کتابی عالی است که با هنرمندی و البته استناد به پژوهش‌های معتبر، چشم‌اندازهایی جدید از نیروی شگفت‌انگیز خلاقیت و حل مسئله پیش‌روی ما قرار می‌دهد.

کتاب استعداد نافرمانی و شکستن قوانین کار و زندگی پر از توصیه‌های جالب، دانش فراوان و ماجراهای الهام‌بخش برای کسانی است که می‌خواهند قانون شکنی کنند. فرانسسکا جینو در این کتاب به همه مخاطبانش می‌آموزد که چه زمانی؟ چگونه و چطور می‌توانند قوانین را زیرپا بگذارند. اگر از خودتان می‌پرسید که چرا قانون شکنی باید اینقدر اهمیت داشته باشد بیایید به این موضوع از دریچه دیگری نگاه کنیم.

همه ما نافرمان‌ها را به عنوان مسببان اصلی هرج و مرج می‌شناسیم. اما واقعیت این است که آن‌ها افرادی هستند که تصمیم گرفته‌اند از حاشیه امن و واپسگرای خود بیرون بیایند و سنت‌ها را کنار بزنند. نتیجه چیزی است که فراتر از تصور ما است: آن‌ها با این کار نوآوری می‌کنند. بازآفرینی می‌کنند و در یک کلام، دنیا را به جای بهتری برای ماندن تبدیل می‌کنند.

اما در روزگاری که ما زندگی می‌کنیم، همه‌چیز با رقابت و بی رحمی عجین شده است. برای اینکه بتوانیم احساس رضایت خود را از زندگی بیشتر کنیم و کسب و کارمان را رشد و پیشرفت دهیم، لازم است استعداد نافرمانی را در وجودمان پرورش دهیم.

فرانسسکا جینو درمورد نافرمانی، سال‌ها مطالعه کرد. او برای نوشتن کتاب استعداد نافرمانی و شکستن قوانین کار و زندگی نقاط مختلف جهان را زیرپا گذاشت. به بوتیک‌های بسیار شیک در ایتالیا سر زد. سراغ بهترین رستوران های زنجیره‌ای رفت. در مشهورترین استودیوهای انیمیشن سازی قدم گذاشت و آدم‌هایی را پیدا کرد که استعداد نافرمانی داشتند. یا همان‌هایی که می‌توانند آینده دنیا را از آن خودشان کنند.

کتاب استعداد نافرمانی و شکستن قوانین کار و زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم:

اگر به دنبال پیشرفت در زندگی و کسب و کارتان هستید، کتاب استعداد نافرمانی و شکستن قوانین کار و زندگی می‌تواند مانند یک چراغ راهنما به شما کمک کند.

در بخشی از کتاب استعداد نافرمانی و شکستن قوانین کار و زندگی می خوانیم:

ما به سنت‌ها و روش‌های قدیمی، یا بهتر است بگویم به بخشی از آن‌ها چسبیده‌ایم. ما فکر می‌کنیم، باید دلیل خوبی برایشان وجود داشته باشد. یک گروه از محققان دانشگاه ییل دریافتند که بچه‌ها آن‌قدر صادقانه بزرگسالان را سرمشق خود قرار می‌دهند که از اشتباهات‌شان هم الگوبرداری می‌کنند. در یکی از تجارب تحقیقاتی، گروهی از بچه‌های سه تا پنج‌ساله حضور داشتند. آن‌ها می‌توانستند یک دایناسور اسباب‌بازی را که در ظرف پلاستیکی شفافی قرار داشت، ببینند. پژوهشگر در حضور کودک، راه‌های مختلفی برای درآوردن اسباب‌بازی از داخل ظرف را امتحان می‌کرد. بعضی از آن راه‌ها مؤثر بودند، مثل پیچیدن در ظرف. اما بعضی دیگر، مانند چند ضربه به ظرف با یک پر، قبل از باز کردن آن بی‌فایده بودند. بچه‌ها مجبور بودند تشخیص دهند که کدام مراحل احمقانه و کدام یک سودمند است. آن‌هایی که تشخیص می‌دادند که ظرف با روش اول باز می‌شود، جایزه می‌گرفتند. این کار را انجام دادیم تا به بچه‌ها نشان دهیم، می‌توانند کارهای غیرضروری را که بزرگ‌ترها انجام دادند، به‌راحتی نادیده بگیرند. در مرحلهٔ بعد، بچه‌ها شاهد بودند چطور بزرگ‌ترها لاک‌پشت اسباب بازی را طی یکسری مراحل غیرضروری از ظرف بیرون می‌آورند. وقتی خود بچه‌ها خواستند این کار را بکنند، از بزرگ‌ترها تقلید می‌کردند. آن‌ها با اتلاف انرژی و وقت به همان روش بزرگ‌ترها لاک‌پشت را از ظرف بیرون می‌آوردند. در حقیقت وقتی بچه‌ها می‌بینند یک آدم بزرگ از داخل ظرفی جایزه‌ای را به روش خاصی بیرون می‌آورد، توانایی تشخیص روش 'صحیح' را از دست می‌دهند. درحالی‌که هم بزرگسالان و هم شامپانزه‌ها به‌راحتی به بی‌فایده بودن آن پی می‌برند. به عبارت دیگر، تماشای بزرگسالی که کاری را اشتباه انجام می‌دهد، مانع درست انجام شدن آن به وسیلهٔ بچه می‌شود.

به‌نظر می‌رسد که تجربه، راه چاره است. اما برعکس، پژوهش‌ها نشان داده هر چه سن‌مان بالا می‌رود، بیشتر تقلید می‌کنیم. در مقایسه با بچه‌های سنین پیش از دبستان، بزرگسالان کارهای بی‌ربط خیلی بیشتری را با اشتیاق زیاد، انجام می‌دهند. باورش برایتان سخت است؟ از خودتان بپرسید، وقتی سعی داشتید کار با یک دستگاه پیچیدهٔ جدید مثل کامپیوتر را یاد بگیرید، چندبار دستورالعمل‌های یک فرد ماهر را با اعتماد کامل، دنبال کرده‌اید؟ اگر مثل من باشید پاسخ‌تان، خیلی وقت‌هاست. شاید بعدها کسی راه ساده‌تری برای استفاده از آن دستگاه را به شما نشان داده باشد، شاید هم نه. اما بیشتر چیزهایی که 'بلدیم' به‌خاطر اعتمادی است که به دانش دیگران کرده‌ایم. در نهایت، نتیجه می‌گیریم اگر کاری برای مدتی طولانی انجام شده، باید دلیل خوبی برایش وجود داشته باشد. این‌طور نیست؟

برای آزمودن همین پدیده در تحقیق دیگری، شرکت‌کنندگان را به گروه‌های چهارنفره تقسیم کردم. داخل اتاق تعدادی هنرپیشه، دستمزد گرفته بودند که تی‌شرت تا بزنند. گروه‌های چهارنفره داخل اتاق می‌شدند. برای بعضی از گروه‌ها روند صحیح تا زدن تی‌شرت ارائه می‌شد. برای بعضی هم یکسری کارهای نامربوط، نظیر انباشتن سه تی‌شرت روی هم قبل از تا زدن یا تا زدن و باز کردن آستین‌ها، به روند کار اضافه شده بود. در آغاز تحقیق به شرکت‌کنندگان گفته می‌شد که با احتساب تعداد تی‌شرت‌هایی که در زمان معینی تا می‌زنند، دستمزد دریافت می‌کنند (افزودن مراحل غیرضروری سرعت کار را کم می‌کرد). شرکت‌کنندگان چند دقیقه‌ای روش تا کردن تی‌شرت را تماشا و سپس کارشان را آغاز می‌کردند. هر کدام‌شان به مدت ده دقیقه تی‌شرت تا می‌زدند. سپس گروه بعدی وارد می‌شدند. روش آن‌ها را تماشا می‌کردند و کار را تحویل می‌گرفتند. این الگو شش‌بار با گروه‌های چهارنفره تکرار شد.

میان شرکت‌کنندگانی که روش نادرست تازدن تی‌شرت‌ها را دیده بودند، ۸۷ درصد همان روش گروه هنرپیشه‌ها را تقلید کردند. در نتیجه پول کمتری نسبت به گروه دیگر دریافت کردند. گروهی که از روش ناصحیح تقلید کرده بودند، همان روش را به گروه‌های دیگر هم منتقل کردند. از ۳۳۶ نفری که در این تحقیق شرکت کردند، فقط سه نفر سؤالاتی پرسیدند، یا در مورد ناکارآمد بودن روش نظر دادند. چنین اتفاقی در زندگی واقعی هم رخ می‌دهد. بیشتر اعضای گروه، بدون اعتراض همان روند مزخرف را پذیرفتند.

رسوم و آیین‌هایی که در سازمان و جامعه با آن‌ها سروکار دارید، به‌طور معمول ماندنی نیستند، مگر اینکه تفکری پشت آن‌ها باشد. روانشناسان و جامعه‌شناسان این پدیده را سوگیری وضع موجود نامیده‌اند. ویلیام ساموئلسون و ریچارد زاکهاوزر برای اولین‌بار پدیدهٔ سوگیری را در سال ۱۹۸۸ تعریف کردند. آن‌ها طی تحقیقی، گروهی شرکت‌کننده را در موقعیت‌های سختی قرار دادند. شرکت‌کنندگان نیاز به تصمیم‌گیری داشتند و مجبور به سوگیری وضع موجود نشده بودند. اما وقتی به آن‌ها پیشنهاد شد، همگی تمایل داشتند حتی به‌عنوان یک انتخاب فرعی، از آن کمک بگیرند.